Bana bu kudreti
verdiğin, beni ben ettiğin için sana teşekkür etmek,
galiba pek resmî kaçar. Hattâ ben, züppelik diyorum
buna. Ben, senin için, ancak her şeyimi, bütün mevcut
kıymet hükümlerini ve canımı fedâ etmekle belki biraz
hafiflemiş olurum. Yine de ödemiş, karşılık vermiş
olamam... Bu, hem çok acı, hem de şaheser bir ruh
hali. Kimselere mecbur olmadım, olmam da. Yiğitliğim
ve rivayet olunan erkekliğim, bundandır... Ama senin
mecburun olmak, beni hiç mi hiç küçültmüyor. Aksine
yüceltiyorsun, İNSAN ediyorsun, yaşatıyorsun...